Abstract

Background. Although various surgical techniques have been described, there is no consensus on the optimal treatment for sacrococcygeal pilonidal disease (SPD).
Objectives. The aim of this study is to report the medium-term results of three different surgical methods used to treat SPD that were chosen according to the localization of the sinus orifices.
Material and Methods. Between November 2005 and April 2007, 43 patients with symptomatic SPD were treated by three different surgical methods. A classic approach, a modified flap technique and a new excision and flap technique were evaluated for treating SPD cases with different localizations of the sinus orifices. The study was carried out on the basis of retrospective reviews of patient charts and telephone interviews for prospective evaluation. Outcome measures included wound complications, time off work, complete healing time, paresthesia, recurrence rates and satisfaction with the procedures and outcomes.
Results. There were no early postoperative complication among the 43 patients. The median hospitalization time was 6.76 days (2–12 days). The authors reached 31 patients (72.09%) by phone for the interview; the median followup time was 48.41 months (range 42–59 months). No recurrences were reported. The median time off work and complete healing time were 20.54 and 18.61 days, respectively. All but three of the patients reported satisfaction with the esthetic outcome. All the patients reported satisfaction with the effectiveness of the surgical approaches used. One patient reported dissatisfaction with the anesthesia technique. There were complaints of paresthesia from eight patients (one severe, seven moderate). All the patients said that they would recommend these operations and anesthesia techniques to relatives or other patients with sacrococcygeal pilonidal disease.
Conclusion. Different excision and flap methods should be used to treat cases of sacrococcygeal pilonidal disease with different localizations of the sinus orifices.

Streszczenie

Wprowadzenie. Dotychczas opisano różne techniki chirurgiczne, ale nie ma zgody co do optymalnego sposobu leczenia krzyżowo-guzicznej torbieli włosowej.
Cel pracy. Opis śródokresowych wyników 3 różnych metod chirurgicznych stosowanych w leczeniu krzyżowoguzicznej torbieli włosowej, które zostały dobrane pod względem umiejscowienia otworów zatok.
Materiał i metody. Od listopada 2005 r. do kwietnia 2007 r. 43 pacjentów z objawami krzyżowo-guzicznej torbieli włosowej było leczonych za pomocą 3 różnych metod chirurgicznych. Oceniono technikę klasyczną, zmodyfikowaną technikę płata i nowe wycięcie z techniką płata w leczeniu krzyżowo-guzicznej torbieli włosowej z różnym umiejscowieniem otworów zatok. Badania przeprowadzono na podstawie retrospektywnej oceny kart pacjentów i wywiadów telefonicznych. Oceniono powikłania rany, czas zwolnienia z pracy, czas całkowitego wygojenia, drętwienie, częstość nawrotów oraz zadowolenie z zabiegu i jego wyników.
Wyniki. Nie stwierdzono wczesnych powikłań u 43 pacjentów. Średni czas hospitalizacji wynosił 6,76 dnia (2–12 dni). Autorom udało się skontaktować z 31 pacjentami (72,09%) telefonicznie, średni czas obserwacji to 48,41 miesięcy (zakres 42–59 miesięcy). Nie odnotowano nawrotów. Mediana czasu zwolnienia z pracy i czas całkowitego wygojenia się to odpowiednio: 20,54 i 18,61 dnia. Wszyscy pacjenci, z wyjątkiem trzech, zgłosili zadowolenie z wyników estetycznych. Wszyscy byli też zadowoleni ze skuteczności stosowanych metod chirurgicznych. Jeden pacjent był niezadowolony ze znieczulenia. Ośmiu pacjentów skarżyło się na drętwienie (jeden poważne, siedmiu umiarkowane). Wszyscy pacjenci powiedzieli, że poleciłoby tę technikę chirurgiczną i znieczulenia krewnym lub innym pacjentom z krzyżowo-guziczną torbielą włosową.
Wnioski. Do leczenia przypadków krzyżowo-guzicznej torbieli włosowej z różnym umiejscowieniem otworów zatok należy stosować metody wycięcia i płata