Abstract

Background. Syndactyly is the most common congenital hand malformation. Over the past two centuries 46 different methods of syndactyly release have been described. However, the overall goal of these methods remains the same: reconstruction of the deep and wide web space with proper commissure location.
Objectives. The objective of this paper is to present the protocol for treatment used in the authors’ department in both isolated syndactyly and in syndactyly associated with other congenital hand anomalies.
Material and Methods. During the past 34 years 400 patients with syndactyly were treated in Hospital and Clinic of Plastic Surgery in Polanica Zdrój. In the analyzed population, patients with acrosyndactyly prevailed (39.5%), while 24.6% of the patients were operated on for isolated syndactyly. The basic surgical techniques of syndactyly release including operation on one side of a digit at a time, zigzag incision, commissure reconstruction using local flaps and full-thickness skin grafts for covering raw areas were used to produce a hand with as many independent and functional fingers as possible, with the fewest surgical procedures and complications.
Results. Aiming at standardizing procedures that offer the best treatment results with fewer complications, the department has used a treatment algorithm for simple syndactyly and syndactyly associated with other complex hand anomalies, in which two operation periods are distinguished: before and after two years of age. Up to age two procedures are performed that cannot be postponed without leading to hand deformities that are progressively more difficult (or even impossible) to correct, with poor treatment results. After age two, simple syndactyly release is performed between fingers of similar length, as well as corrective procedures of coexisting hand anomalies. In 90% of the patients with isolated syndactyly very good treatment results have been achieved; in 7% the result has been good; and in 3% the result was poor. We did not observe more serious complications such as necrosis of the finger secondary to vascular compromise or skin graft necrosis. Web creep and scar contracture occurred in 17% and 12% of patients respectively.
Conclusion. Surgical treatment of syndactyly associated with other hand anomalies is complex and multistaged. The surgical procedures should be performed earlier or later in the first years of the patient’s life, depending on the morphology of the anomaly. The proposed algorithm for syndactyly treatment offers good outcomes with no severe complications. Web creep and scar contractions requiring secondary correction procedures were the most frequently noted complications.

Streszczenie

Wprowadzenie. Palcozrost jest najczęstszą wadą wrodzoną ręki. W ciągu dwóch wieków opracowano około 46 różnych technik operacyjnych rozdzielenia syndaktylii, zasadniczy cel pozostaje jednak taki sam – wytworzenie odpowiednio głębokiej i szerokiej przestrzeni międzypalcowej z prawidłowym umiejscowieniem spoidła.
Cel pracy. Przedstawienie stosowanego w Klinice Chirurgii Plastycznej w Polanicy-Zdroju protokołu leczenia palcozrostów izolowanych oraz towarzyszących złożonym wadom wrodzonym ręki.
Materiał i metody. W ciągu ostatnich 34 lat w Szpitalu i Klinice Chirurgii Plastycznej w Polanicy-Zdroju leczono 400 pacjentów z palcozrostami. W analizowanej populacji dominowali pacjenci z zespołem pierścieni przewężających (39,5%); 24,6% badanych operowano natomiast z powodu izolowanego palcozrostu. Stosowano podstawowe techniki chirurgiczne obejmujące operowanie tylko jednej strony palca podczas jednego zabiegu, cięcia „zygzak” po stronie dłoniowej i grzbietowej, wytworzenie spoidła z użyciem tkanek miejscowych oraz stosowanie przeszczepów pełnej grubości. Celem leczenia było rozdzielenie palcozrostów z wytworzeniem ręki z możliwie jak największą liczbą wolnych i funkcjonalnych palców przy możliwie jak najmniejszej liczbie zabiegów operacyjnych i powikłań.
Wyniki. W celu standaryzacji postępowania prowadzącego do uzyskania jak najlepszych wyników leczenia przy ograniczeniu częstości powikłań opracowano protokół leczenia palcozrostów izolowanych oraz towarzyszących innym złożonym wadom ręki. Wyodrębniono dwa okresy przeprowadzania operacji chirurgicznej (przed i po 2. r.ż.). Do 2. r.ż. wykonywano zabiegi, których odroczenie skutkowałoby trudnymi, a nawet niemożliwymi do korekcji zniekształceniami i pogorszeniem wyników leczenia. Po 2. r.ż. rozdzielano palcozrosty proste między palcami o zbliżonej długości, a także wykonywano zabiegi korygujące towarzyszące zniekształcenia ręki. U 90% pacjentów z izolowanym palcozrostem uzyskano bardzo dobry wynik leczenia, u 7% dobry, a u 3% zły. Nie odnotowano poważniejszych powikłań w postaci martwicy palców lub przeszczepów skóry. Zaobserwowano przykurcze bliznowate i spłycenie przestrzeni międzypalcowych odpowiednio u 12% i 17% pacjentów.
Wnioski. Leczenie palcozrostów, szczególnie współwystępujących z innymi wadami rozwojowymi ręki, jest złożone i wieloetapowe. Operacje chirurgiczne powinny być przeprowadzane w pierwszych latach życia dziecka w zależności od morfologii wady. Wypracowany algorytm leczenia umożliwia uzyskanie dobrego wyniku leczenia bez poważnych powikłań pooperacyjnych. Najczęściej obserwowanymi powikłaniami były przykurcze bliznowate i spłycenia przestrzeni międzypalcowych.