Abstract

Females are more prone than males to rheumatologic diseases. Degenerative diseases more frequently occur after fertile years, but inflammatory or autoimmune disorders often manifest themselves during women’s childbearing years. Disease which remains active during pregnancy may require drug treatment either for the benefit of the mother or in order to protect pregnancy and/or the fetus. Therapy with non−steroidal anti−inflammatory drugs (NSAIDs), corticosteroids, anticoagulants, immunosuppressive or even cytotoxic drugs may be crucial to acquire control of disease. But the use of antirheumatic drug during pregnancy may lead to increased risk of teratogenocity; possible long−term effects on the infant and maternal side effects which interfere with pregnancy. In the pregnant women with rheumatic disorders discontinuation of therapy with antirheumatic drugs may have advantages and many disadvantages and any treatment plan must be individually discussed. Cyclophosphamide, leflunomide and methotrexate use during pregnancy should be avoided and therapy should be discontinued at least 3 months before planned conception. Sulfasalazine therapy should be discontinued before planned pregnancy. NSAIDs and anti−malarial therapy can be continued until pregnancy is discovered. ASA and low doses of short acting NSAIDs can be taken during pregnancy and should be withdrawn 6 to 8 weeks before delivery and the treatment should be stopped by week 32 of pregnancy. Paracetamol, prednisolone and azathiopryne are the safest drugs to be used in pregnancy. Information concerning safety of biological treatment during pregnancy is insufficient.

Streszczenie

Choroby reumatyczne częściej występują u kobiet niż u mężczyzn, a schorzenia o charakterze autoimmunologicznym i zapalnym, w większości przypadków, mają swój początek u kobiet w wieku rozrodczym. Jeżeli objawy choroby utrzymują się w czasie trwania ciąży, to jest wskazane podjęcie lub kontynuacja dotychczasowego leczenia w celu ochrony zdrowia kobiety ciężarnej, ciąży lub płodu. Do rozważenia jest więc zastosowanie leków z grupy niesteroidowych przeciwzapalnych, kortykosteroidów, leków przeciwzakrzepowych, immunosupresyjnych, biologicznych, a nawet cytotoksycznych. Należy jednak mieć na uwadze, że taka terapia może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań teratogennych, a także odległych niekorzystnych działań niepożądanych u dziecka lub u matki. Tak więc zaniechanie dotychczasowego leczenia lub włączenie nowych leków musi być wnikliwie przeanalizowane. Podsumowując można powiedzieć, że 1) należy unikać stosowania w czasie ciąży cyklofosfamidu, leflunomidu, metotreksatu; terapia tymi lekami powinna być zakończona na 3 miesiące przed planowaną ciążą, 2) leczenie sulfasalazyną jest najczęściej zakańczane przed zajściem kobiety w ciążę, 3) niesteroidowe leki przeciwzapalne klasy B wg klasyfikacji FDA oraz leki przeciwmalaryczne mogą być stosowane również po rozpoznaniu ciąży, 4) kwas acetylosalicylowy i małe dawki leków przeciwbólowych krótko działających mogą być stosowane w czasie ciąży, ale powinny być wycofane z leczenia 6–8 tygodni przed rozwiązaniem, najpóźniej w 32. tygodniu ciąży, 5) paracetamol, prednizolon i azatiopryna są uznawane za najbezpieczniejsze leki dla kobiety ciężarnej i płodu, 6) nie ma wystarczającej ilości informacji dotyczących stosowania leczenia biologicznego u kobiet w ciąży.