Abstract

Background. Disturbances in fractured bone union connected with the increased incidence of trauma have become an ever more serious problem in the contemporary traumatology of motor organs. The etiological diversity of such trauma makes the problem of treating complications complex. Knowledge of the causes leading to the formation of pseudoarthrosis allows avoiding this complication in certain cases and knowledge of morphology is essential to planning a correct treatment process.
Objectives. A retrospective analysis of the causes leading to pseudoarthrosis after long−bone fractures and defining the morphology of long−bone pseudoarthrosis were the purposes of the study.
Material and Methods. In 1995–2005, 80 patients were treated for pseudoarthrosis of long−bone shafts in this clinic. In the study group, men constituted the majority (66%). Pseudoarthrosis of the humerus was treated most often (29%), followed by the femur (20%), radius (20%), ulna (19%), and the tibia (9%). The time from fracture to decortication was from 6 to 48 months. Examination of the patients consisted of subjective examination and additional examinations (radiological, arteriographic, and scintiscanning). Intrasurgical examination was documented with photographs. Pseudoarthrosis was classified according to the Weber and Cech division.
Results. Dysplastic pseudoarthrosis was observed most often (38 patients, 44%), followed by oligotrophic (27 patients, 31%), aplastic (17 patients, 20%), and hypertrophic (4 patients, 5%).
Conclusion. Avital forms (dysplastic, aplastic) of pseudoarthrosis after fracture of long bones appear more often than vital forms (hypertrophic, oligotrophic). The latter are usually complications after nonsurgical treatment of a long bone, while the former appear more often in fractures requiring surgical treatment. Complications in the form of pseudoarthrosis appear most often after surgery of osteosynthesis with use of a metal plate adhering directly to the bone and, most seldom, after intramedullar osteosynthesis with arthrorisis. Avital pseudoarthroses, particularly aplastic, appear most often in fractures complicated by infection, impairment of blood supply, and injury to nerves.

Streszczenie

Wprowadzenie. Zaburzenia zrostu złamań kości w związku ze wzrostem urazowości stają się coraz poważniejszym problemem współczesnej traumatologii narządu ruchu. Różnorodność etiologiczna sprawia, że problem leczenia powikłań jest złożony. Istotną kwestią są nie tylko trudności medyczne w wyleczeniu, ale również czas, w jakim to nastąpi, a co za tym idzie koszty leczenia. Wiedza o przyczynach prowadzących do wytworzenia stawów rzekomych pozwala w określonych przypadkach uniknąć tego powikłania, a znajomość morfologii jest niezbędna do zaplanowania prawidłowego procesu leczenia.
Cel pracy. Retrospektywna analiza przyczyn prowadzących do wytworzenia stawów rzekomych po złamaniach trzonów kości długich oraz określenie morfologii stawów rzekomych kości długich.
Materiał i metody. Do badań włączono 80 chorych z 86 stawami rzekomymi trzonów kości długich, leczonych w Klinice Chirurgii Urazowej i Chirurgii Ręki Akademii Medycznej we Wrocławiu w latach 1995–2005. Statystycznie przeważali mężczyźni (66%) głównie w 2., 3. i 4. dekadzie życia. Najwięcej leczono chorych ze stawami rzekomymi kości ramiennej, następnie kości udowej, promieniowej i łokciowej. Czas od złamania do operacji stawu rzekomego wynosił 6–48 miesięcy. Badanie chorych składało się z badania podmiotowego, przedmiotowego i dodatkowych badań: radiologicznego, arteriograficznego i scyntygraficznego. Badanie śródoperacyjne dokumentowano zdjęciami fotograficznymi. Do klasyfikacji stawów rzekomych użyto klasyfikacji Webera i Cecha.
Wyniki. Najwięcej stwierdzono stawów rzekomych dysplastycznych (44%), następnie oligotroficznych (31%), aplastycznych (20%) i hipertroficznych (5%). Przyczyną powstania stawów rzekomych w 38 przypadkach był brak warunków mechanicznych do uzyskania zrostu, u 14 chorych zaburzenia ukrwienia i unerwienia, w 8 przypadkach pourazowe zapalenie kości, u 16 chorych brakowało jednoznacznej przyczyny.
Wnioski. Awitalne postacie (dysplastyczne, aplastyczne) stawów rzekomych po złamaniu kości długich występują częściej niż postacie witalne (hipertroficzne, oligotroficzne). Stawy rzekome hipertroficzne i oligotroficzne są zwykle powikłaniem po nieoperacyjnym leczeniu złamań kości długich, a stawy rzekome awitalne – dysplastyczne i aplastyczne – występują częściej w złamaniach wymagających leczenia operacyjnego. Powikłanie w postaci stawu rzekomego występuje najczęściej po operacji osteosyntezy z użyciem płyty metalowej przylegającej bezpośrednio do kości, a najrzadziej po osteosyntezie śródszpikowej z zaryglowaniem. Stawy rzekome awitalne – zwłaszcza aplastyczne – występują najczęściej w złamaniach powikłanych zakażeniem, upośledzeniem ukrwienia oraz uszkodzeniem nerwów.