Advances in Clinical and Experimental Medicine

Title abbreviation: Adv Clin Exp Med
JCR Impact Factor (IF) – 2.1
5-Year Impact Factor – 2.2
Scopus CiteScore – 3.4 (CiteScore Tracker 3.4)
Index Copernicus  – 161.11; MEiN – 140 pts

ISSN 1899–5276 (print)
ISSN 2451-2680 (online)
Periodicity – monthly

Download original text (EN)

Advances in Clinical and Experimental Medicine

2006, vol. 15, nr 4, July-August, p. 637–643

Publication type: original article

Language: English

Chlamydia trachomatis: Diagnosis and Treatment of Urinary Tract Infections in Children

Chlamydia trachomatis – diagnostyka i leczenie zakażenia dróg moczowych u dzieci

Renata Bednorz1,, Wojciech Apoznański2,, Irena Choroszy−Król3,, Dorota Teryks−Wołyniec4,, Danuta Zwolińska1,, Dorota Polak−Jonkisz1,, Magdalena Frej−Mądrzak3,, Monika Biernat4,, Lilla Pawlik−Sobecka3,

1 Department and Clinic of Pediatric Nephrology, Silesian Piasts University of Medicine Wrocław, Poland

2 Department and Clinic of Pediatric Surgery and Urology, Silesian Piasts University of Medicine Wrocław, Poland

3 Institute of Basic Science, Silesian Piasts University of Medicine Wrocław, Poland

4 Department and Institute of Microbiology, Silesian Piasts University of Medicine Wrocław, Poland

Abstract

Background. Urinary tract infections (UTIs) caused by Chlamydia trachomatis have become the subject of great interest as a result of the increasing number of UTIs observed the world over.
Objectives. Evaluating the efficacy of the treatment of children with documented UTI caused by Chlamydia trachomatis.
Material and Methods. Ninety−five children aged from 4 weeks to 18 years with diagnosed Chlamydia trachomatis were treated at the Departments of Pediatric Nephrology and of Pediatric Surgery and Urology, Sielsian Piasts University of Medicine Wrocław, in 2003–2005. The samples used in the study were urethral swabs and urine specimens taken from the patients before initiation of treatment. Chlamydia trachomatis antigen was determined by the direct immunoflorescence (DIF) method with the Micro Track reagent Chlamydia trachomatis Direct Specimen Test (Trinity Biotech plc., Ireland) and a fluorescent microscope (Olympus, Japan) at 400× and 1000× magnification. Chlamydia trachomatis DNAin urine specimens was detected using the PCR Chlamydia trachomatis Diagnostic Test (DNA-Gdańsk II s.c. Polska).
Results. The specimens from 95 children with diagnosed Chlamydia trachomatis were analysed by means of DIF method and specimens from 15 out of them also by PCR assay. The highest rate of positive results (52%) was shown in the group of children with vesicoureteral reflux, ureteropelvic junction obstruction, and juxtavesical ureter obstruction (7.4%). The largest group were patients with persistent symptomatic urinary tract infection (44.2%) and negative urine cultures, whereas no structural and functional disorders were observed. The children were treated according to a standard schedule, obtaining regression of clinical symptoms and changes in urine in 59% of UTI cases. In 39 children with persistent dysuria, a control urethral swab test was performed one month after the end of treatment with positive results observed in 15 children. These patients underwent re−treatment and positive urethral swabs were found in 9 of them 6 months later.
Conclusion. The antibiotic therapy in children proved to be effective, especially when it was early. The important point is that the antibiotics used in therapy did not reverse the changes caused by the inflammatory process. Due to the increasing number of infections with atypical flora and administered many complications resulting from chronic exposure to these pathogens, it seems that these etiological agents should always be taken into consideration in urinary tract infections with atypical course.

Streszczenie

Wprowadzenie. Zakażenia układu moczowego (ZUM), wywołane przez Chlamydia trachomatis, stanowią obecnie przedmiot szczególnego zainteresowania. Wynika to z obserwowanego na całym świecie wzrostu liczby zachorowań.
Cel pracy. Ocena skuteczności leczenia dzieci z udokumentowanym zakażeniem układu moczowego wywołanym przez C. trachomatis.
Materiał i metody. W latach 2003–2005 w Klinice Nefrologii Pediatrycznej i Poradni Urologicznej Kliniki Chirurgii Dziecięcej AM we Wrocławiu leczono 95 dzieci w wieku od 4 tygodni do 18 lat, u których rozpoznano C. trachomatis. Przedmiotem badań były wymazy z cewki moczowej oraz mocz, pobrane przed rozpoczęciem leczenia. Antygen C. trachomatis oznaczano metodą immunofluorescencji bezpośredniej, z użyciem odczynnika MicroTrack Chlamydia trachomatis Direct Specimen Test, firmy Trinity Biotech plc., Ireland oraz mikroskopu fluorescencyjnego Olympus (Japan). Preparaty oglądano przy powiększeniu 400× i 1000×. DNA C. trachomatis w próbkach moczu wykrywano z zastosowaniem zestawu diagnostycznego PCR C. trachomatis, firmy DNA−Gdańsk II sc. Polska.
Wyniki. Analizie poddano wyniki badań 95 dzieci, u których stwierdzono C. trachomatis metodą DIF, w tym u 15 również metodą PCR. Najwyższy odsetek wyników dodatnich (52%) wykazano w grupie dzieci z odpływami pęcherzowo−moczowodowymi oraz ze zwężeniem ujścia podmiedniczkowego i przypęcherzowego moczowodów (7,4%). Najliczniejszą grupę stanowiły dzieci z uporczywym objawowym zakażeniem dróg moczowych (44,2%) z ujemnymi posiewami moczu; nie stwierdzono u nich jednak zaburzeń strukturalnych ani czynnościowych. Dzieci leczono zgodnie z przyjętym schematem, uzyskując u 59% ustąpienie objawów klinicznych i zmian w moczu. U 39 dzieci z utrzymującymi się dolegliwościami dysurycznymi wykonano kontrolny wymaz z cewki moczowej, po miesiącu od zakończenia kuracji; był on dodatni u 15 dzieci. Dzieci te poddano ponownej kuracji, a 6 miesięcy później w wymazie z cewki moczowej stwierdzono ponownie dodatni wynik u 9 z nich.
Wnioski. Antybiotykoterapia zastosowana u dzieci okazała się wysoce skuteczna, szczególnie gdy wprowadzano ją odpowiednio wcześnie. Zwraca uwagę fakt, że stosowane antybiotyki nie odwracały zmian spowodowanych przez stany zapalne. Wzrastająca liczba zakażeń florą atypową oraz powikłania wynikające z przewlekłego zakażenia tymi patogenami wskazuje, że C. trachomatis powinna być brana pod uwagę jako czynnik etiologiczny, szczególnie przy nietypowo przebiegających zakażeniach dróg moczowych.

Key words

Chlamydia trachomatis, urinary tract infections, children

Słowa kluczowe

Chlamydia trachomatis, zakażenia dróg moczowych, dzieci

References (21)

  1. Dajek Z: Co na pewno wiemy o chlamydiach. Przegl Dermatol 1993, 80, 190–194.
  2. Dajek Z: Chlamydia trachomatis w zakażeniach cewki moczowej i narządu rodnego. Mikrobiologia Medycyna 2000, 2, 6–9.
  3. Zdrodowska−Stefanow B, Ostaszewska I: Chlamydia trachomatis – zakażenia u ludzi. Volumed, Wrocław 2000.
  4. Galar A, Choroszy−Król I, Morawska Z: Zakażenia układu moczowego u dzieci wywołane przez Chlamydia trachomatis. Pol Tyg Lek 1992, 47, 683–685.
  5. Stamey T: Urinary infections in males. In: Pathogenesis and treatment of urinary tract infections. Eds.: Stamey T. Baltimore. Williams and Wilkins1980, 342–429.
  6. Choroszy−Król I, Bednorz R, Teryks−Wołyniec D, Apoznański W, Polak−Jonkisz D, Frej−Mądrzak M: Zakażenia Chlamydia trachomatis u małych dzieci z wadami układu moczowego. Adv Clin Exp Med 2005, 14, 247–250.
  7. Galar A, Zwolińska D, Choroszy−Król I: Chlamydia trachomatis w zakażeniach dolnych dróg moczowych u dzieci. Lek Wojsk 1997, supl. 3, 55–59
  8. Meglić A, Cacić M, Hren−Vencelj H, Trsinar B, Ravnik M, Kenda R: Chlamydial infection of the urinary tract in children and adolescents with hematuria. Pediatr Nephrol 2000, 15, 132–133.
  9. Robinson AJ, Watkeys JEM, Ridgway GL: Sexually transmitted organisms in sexually abused children. Arch Dis Child 1998,79, 356–358.
  10. Horner PJ, Owen Caul E: Wytyczne postępowania w zakażeniu w zakażeniu dróg moczowo−płciowych przez Chlamydia trachomatis. Medycyna Praktyczna 2003, 3, 151–161.
  11. Żak−Prelich M, Królikowska E, Broniarczyk−Dyła G: Leczenie zakażeń układu moczowo−płciowego wywołanych przez Chlamydia trachomatis. Nowa Medycyna – Urologia 2005, V, 1–5.
  12. Choroszy−Król I, Bednorz R, Frej−Mądrzak M, Teryks−Wołyniec D, Apoznański W, Polak−Jonkisz D, Makowiecka M: Rola Chlamydii trachomatis w zakażeniach układu moczowego u dzieci. Adv Clin Exp Med 2005, 14, 531–536.
  13. Zestaw diagnostyczny PCR – Chlamydia trachomatis do wykrywania Chlamydia trachomatis w moczu lub w kulturach komórkowych. DNA−Gdańsk II s.c.
  14. Gale R, Burstein MD, Pamela J, Murray MD: Patogeny chorób przenoszonych drogą płciową występujące wśród nastolatków – rozpoznanie i leczenie. Pediatria po Dyplomie 2003, 7, 5, 48–56.
  15. Stamm WE: Diagnosis of Chlamydia trachomatis genitourinary infections. Ann Intern Med 1988, 108, 710–718.
  16. Domeiko M, Mardh P−A: ABC on Chlamydia. Uppsala 1993.
  17. Holmes KK, Hansfield HH, Wang SP et al.: Etiology of nongonococcal urethritis. N Eng J Med 1975, 292, 1199–1205.
  18. Brunham Robert C, Rey−Ladino J: Immunology of Chlamydia Infection: Implications for a Chlamydia trachomatis Vaccine. Nature Review Immunology 2005, 5, 149–161.
  19. Beatty W et al.: Persistent chlamydiae: from cell culture to a paradigm for chlamydial patogenesis. Microbiol Rev 1994, 58, 686–699.
  20. Choroszy−Król I, Ruczkowska J: Wyniki leczenia roksytromycyną (Rulid) chlamydialnego zapalenia cewki moczowej. Przegl Dermatol 1993, 80, 201–204.
  21. Dajek Z: Leczenie jednorazową, doustną dawką azitromycyny niepowikłanych zakażeń cewki moczowej i szyjki macicy wywołanych przez Chlamydia trachomatis. Przegl Dermatol 1996, 83, 545–550.
© Wroclaw Medical University