Abstract

Background. Traumatic subcutaneous Achilles tendon ruptures are a serious problem in traumatic and orthopedic surgery. They constitute a considerable percentage of injuries not only in persons practicing sports professionally, but also in those who do it for pleasure. The choice of the treatment method, i.e. the use of traditional conventional surgery, conservative treatment, or microsurgical reconstruction of the tendon, largely depends on the level of destruction in tendon continuity as assessed by ultrasound as well as CT and magnetic resonance results.
Objectives. The assessment of surgical results in the treatment of traumatic subcutaneous ruptures of Achilles tendons.
Material and Methods. In 1992–2004, 115 patients underwent treatment, including 83 surgical interventions, at the Department of Traumatology and Hand Surgery. They were 67 males (80.7%) and 16 females (19.3%) and their age range was 20–90 years. The average post−injury time was five days. The patients were operated under supradural anesthesia and limb ischemia both in emergency and scheduled procedures. The majority were patients brought from other centers. The procedures were carried out using classical methods (Bunnel’s, Strell’s, Kessler’s methods, Christensen’s and Gebhardt’s reconstruction methods) as well as with the microsurgical reconstruction introduced in the Department of Traumatology and Hand Surgery.
Results. Surgical treatment brings the best results in early ruptures of Achilles tendon. Selection of treatment depends on the level and the degree of rupture. At the typical site of rupture, microsurgical reconstruction is the method of choice in the majority of cases. The assessment of mobility of the operated limb showed very good results of this method. In none of the cases were early or late complications observed in the form of repeated ruptures, which often occur in patients treated with traditional surgical methods. Tendon inveterate ruptures which require plastic surgery incorporating the plantar muscle, especially the more difficult plastic surgical procedure involving the aponeurosis of the calf muscle, are quite a different group of cases.
Conclusion. The microsurgical reconstruction method deserves the highest recognition. Patients operated on with this method showed no complications and their work−disability period was much shorter than that of patients in whom other methods were applied. Microsurgical reconstruction constituted 50.6% of the total procedures.

Streszczenie

Wprowadzenie. Urazowe podskórne przerwania ścięgna Achillesa są poważnym problemem w chirurgii urazowo−ortopedycznej. Stanowią znaczny odsetek urazów nie tylko u osób profesjonalnie uprawiających sport, ale również rekreacyjnie. Wybór metody leczenia – zastosowania tradycyjnych konwencjonalnych form leczenia operacyjnego, leczenia zachowawczego czy też mikrochirurgicznej rekonstrukcji ścięgna – jest uwarunkowany poziomem i stopniem zniszczenia ścięgna, wykorzystując ultrasonograficzną ocenę jego ciągłości, badanie tomograficzne i rezonans magnetyczny.
Cel pracy. Ocena wyników leczenia operacyjnego chorych z urazowymi podskórnymi przerwaniami ścięgna Achillesa.
Materiał i metody. W Klinice Chirurgii Urazowej i Chirurgii Ręki AM we Wrocławiu leczono w latach 1992–2004 łącznie 115 pacjentów, w tym operacyjnie 83 chorych: 67 mężczyzn (80,7%) i 16 kobiet (19,3%) w przedziale wiekowym 20 + 90 lat. Średni czas od urazu do operacji wynosił 5 dni. Pacjentów operowano w znieczuleniu nadoponowym i niedokrwieniu kończyny w trybie ostrodyżurowym oraz planowym; większość stanowili chorzy przekazani do leczenia z innych ośrodków. Operacje wykonywano klasycznymi metodami (sposobem Bunnela, Strelliego, Kesslera, plastyką według Christensena i Gebhardta oraz wprowadzoną w Klinice Chirurgii Urazowej i Chirurgii Ręki AM we Wrocławiu, metodą mikrochirurgicznej rekonstrukcji.
Wyniki. We wczesnych, tzw. świeżych, zerwaniach ścięgna Achillesa leczenie operacyjne daje najlepsze wyniki. Dobór metody leczenia jest uwarunkowany poziomem i stopniem zerwania ścięgna Achillesa. W przypadku zerwań ścięgna w miejscu typowym postępowaniem z wyboru w większości przypadków jest metoda mikrochirurgicznej rekonstrukcji. Obserwacje pacjentów leczonych tą metodą z oceną funkcji ruchowej operowanej kończyny dały bardzo dobre rezultaty. W żadnym przypadku nie obserwowano wczesnych czy też późnych powikłań pod postacią supuracji czy też powtórnych zerwań, które są częstym obrazem u pacjentów leczonych tradycyjnymi metodami operacyjnymi. Inaczej sprawa przedstawia się w przypadku zastarzałych zerwań ścięgna, które wymagają zastosowania plastyki z użyciem ścięgna mięśnia podeszwowego, a zwłaszcza znacznie trudniejszej technicznie plastyki m.in. z odwróconym rozcięgnem mięśnia brzuchatego łydki.
Wnioski. Zasługująca na największe uznanie okazała się metoda mikrochirurgicznej rekonstrukcji. U pacjentów operowanych tą nową metodą nie obserwowano powikłań, a powrót do pracy następował znacznie szybciej niż u operowanych pozostałymi metodami. Metoda ta stanowiła 50,6% wszystkich operacji.